آیات قرآن:


1- «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَقُولُوا راعِنا وَ قُولُوا انْظُرْنا وَ اسْمَعُوا وَ لِلْکافِرینَ عَذابٌ أَلیم»(بقره/104)


اى کسانى که ایمان آورده‏ اید، نگویید: «راعنا»، و بگویید: «انظرنا»، و [این توصیه را] بشنوید و [گرنه‏] کافران را عذابى دردناک است.


مسلمانان وقتی کلام رسول خدا(صل الله علیه و آله) را درست ملتفت نمیشدند، بخاطر اینکه ایشان گاهی به سرعت صحبت میکرد، از ایشان خواهش میکردند: کمی شمرده تر صحبت کند که متوجه شوند و این خواهش را با کلمه «راعنا» که عبارتی کوتاه است اداء میکردند، چون معنای این کلمه(مراعات حال ما را بکن) است ،همانطور که ما فارسی زبانان تکیه سخنمان در گفتگوی با مخاطب اینست که میگوییم اجازه بفرمایید و منظورمان اینست که مهلت بده من همه حرفهایم را بزنم ؛ ولی معنای این کلمه در بین یهود ناسزا بود. یهودیان از این فرصت که مسلمانان میگفتند (راعنا-راعنا) استفاده کرده، وقتی بر رسول خدا می رسیدند میگفتند: «راعنا» و به ظاهر وانمود میکردند که منظورشان رعایت ادب است، ولی منظور واقعیشان ناسزا بود. چون آیه نازل شد و منظور واقعی یهود روشن شد، مسلمانان را از بکار بردن کلمه«راعنا» نهی شدید کرد که بجای آن چیز دیگری بگویند، مثلا بگویند «انظرنا» یعنی کمی ما را مهلت بده.


2- «مِنَ الَّذینَ هادُوا یُحَرِّفُونَ الْکَلِمَ عَنْ مَواضِعِهِ وَ یَقُولُونَ سَمِعْنا وَ عَصَیْنا وَ اسْمَعْ غَیْرَ مُسْمَعٍ وَ راعِنا لَیًّا بِأَلْسِنَتِهِمْ وَ طَعْناً فِی الدِّینِ وَ لَوْ أَنَّهُمْ قالُوا سَمِعْنا وَ أَطَعْنا وَ اسْمَعْ وَ انْظُرْنا لَکانَ خَیْراً لَهُمْ وَ أَقْوَمَ وَ لکِنْ لَعَنَهُمُ اللَّهُ بِکُفْرِهِمْ فَلا یُؤْمِنُونَ إِلاَّ قَلیلا»(نساء/46)


برخى از آنان که یهودیاند، کلمات را از جاهاى خود برمیگردانند، و با پیچاندن زبان خود و به قصد طعنه زدن در دین [اسلام، با درآمیختن عبرى به عربى‏] می‏گویند: «شنیدیم و نافرمانى کردیم و بشنو [که کاش‏] ناشنوا گردى.» و [از روى استهزا میگویند:] «راعنا» [که در عربى یعنى: به ما التفات کن، ولى در عبرى یعنى: خبیث ما نعوذ بالله یا به معنای مرا تحمیق کن یا بشنو که ناشنوا گردی] و اگر آنان میگفتند: «شنیدیم و فرمان بردیم، و بشنو و به ما بنگر»، قطعاً براى آنان بهتر و درست‏ تر بود، ولى خدا آنان را به علّت کفرشان لعنت کرد، در نتیجه جز [گروهى‏] اندک ایمان نمی‏آورند.


«لینا بالسنتهم فی الدین» اصل (ل-ی-ن) به معنای تاب دادن و پیچاندن است، پس معنای جمله ی مورد بحث این میشود که یهودیان مورد بحث، زبان خود را می پیچانند تا این وسیله سخن باطل خود را به صورت حق جلوه داده، اهانتی که میخواهند بکنند را به ظاهر به وسیله لفظی که برای ادب و احترام است انجام دهند و طعنه به دین بزنند


کسانی که القاب کلب،سگ و ... به کار میبرند بر فرض که به کار بردن این القاب فی نفسه(به خودی خود) اشکالی نداشته باشد ولی وقتی وسیله ای برای سوء استفاده دشمن شده و طعنه به تشیع میزنند، طبق حکم قرآن باید از آن اجتناب نمود.


روایات:


حَدَّثَنَا الْحُسَیْنُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ هِشَامٍ الْمُؤَدِّبُ رِضْوَانُ اللَّهِ عَلَیْهِ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْعَبَّاسِ أَحْمَدُ بْنُ یَحْیَى بْنِ زَکَرِیَّا الْقَطَّانُ قَالَ حَدَّثَنَا بَکْرُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَبِیبٍ قَالَ حَدَّثَنَا تَمِیمُ بْنُ بُهْلُولٍ قَالَ حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ عُثْمَانَ الْأَحْوَلُ قَالَ‏ حَدَّثَنَا سُلَیْمَانُ بْنُ مِهْرَانَ قَالَ‏ دَخَلْتُ عَلَى الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع وَ عِنْدَهُ نَفَرٌ مِنَ الشِّیعَةِ فَسَمِعْتُهُ وَ هُوَ یَقُولُ مَعَاشِرَ الشِّیعَةِ کُونُوا لَنَا زَیْناً وَ لَا تَکُونُوا عَلَیْنَا شَیْناً قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً احْفَظُوا أَلْسِنَتَکُمْ وَ کُفُّوهَا عَنِ الْفُضُولِ وَ قَبِیحِ الْقَوْل‏ (الامالی(للصدوق)/ ص400)


...سلیمان بن مهران گوید روزى در حضور امام صادق(علیه السلام) شرفیاب شدم و چند تن از شیعه‏ ها آنجا بودند و شنیدم میفرمود اى گروه شیعه زینت ما باشید و زشتى ما نباشید با مردم خوش زبانى کنید و زبان خود نگهدارید و آن را از زیاده‏ گوئی و بد گفتن باز دارید.


امام میفرماید زینت ما باشید، آیا قلاده بستن و پارس کردن زین و زینت برای ائمه است یا شین و مایه ی زشتی و ننگ؟ کدام اصحاب خاصه اهل بیت خود را کلب و سگ دانست؟ آیا اگر سلمان و مقداد در خانه حضرت علی چهار دست و پا می نشستند و میگفتند ما سگ تواییم مایه فخر و زینت اهل بیت بودند؟ یک بار دیگر به عکس ها نگاه کنید و ببینید که کارهای یک عده جاهل چه بر سر تشیع آورده که چنین طعنه به شیعه میزنند.


قَالَ أَخْبَرَنِی الشَّرِیفُ أَبُو مُحَمَّدٍ الْحَسَنُ بْنُ حَمْزَةَ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ جَدِّهِ أَحْمَدَ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ‏ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی عَنْ دَاوُدَ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبِی الْمِقْدَامِ‏ عَنْ أَبِیهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ ع أَنَّهُ قَالَ‏ مَنْ أَحَبَّنَا بِقَلْبِهِ وَ نَصَرَنَا بِیَدِهِ وَ لِسَانِهِ فَهُوَ مَعَنَا فِی الْغُرْفَةِ الَّتِی نَحْنُ فِیهَا وَ مَنْ أَحَبَّنَا بِقَلْبِهِ وَ نَصَرَنَا بِلِسَانِهِ فَهُوَ دُونَ ذَلِکَ بِدَرَجَةٍ وَ مَنْ أَحَبَّنَا بِقَلْبِهِ وَ کَفَّ بِیَدِهِ وَ لِسَانِه‏ فَهُوَ فِی الْجَنَّةِ(الأمالی (للمفید)، النص، ص: 34)


... عمر و بن ابى المقدام از پدرش از امام حسن مجتبى (علیه السلام) روایت کند که فرمود: هر آن کس که ما را در دل دوست بدارد، و با دست و زبانش یارى دهد، روز قیامت در جایگاهى که ما هستیم با ما خواهد بود. و هر آن کس که ما را در دل دوست دارد و با زبانش یارى دهد، یک درجه پائین‏تر از اوست. و هر آن کس که ما را در دل دوست بدارد ولى دست و زبان خود را از یارى ما باز دارد، نیز در بهشت خواهد بود.


یاری با دست و زبان پیش کش! خدای ناکرده با دست و زبان کاری نکنیم که آبروی ائمه(علیهم السلام) را لکه دار کنیم...


والسلام علی من اتّبع الهدی 


 

 "ضد اشتباه:Anti Error "