هدف خلقت
وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ الذاریات (51): 56
روزى حسین بن على (علیه السّلام) بین اصحابش آمد و فرمود: خداى عز و جل خلق را نیافرید مگر براى اینکه او را بشناسند، چون اگر او را بشناسند، عبادتش هم مىکنند، و اگر عبادتش کنند، به وسیله عبادت او از پرستش غیر او بى نیاز مىشوند (علل الشرائع، باب 9، ص 9، ح 1)
تفسیر نمونه:
هدف اصلى همان" عبودیت" است...
آیا تنها انجام مراسمى مانند رکوع و سجود و قیام و قعود و نماز و روزه منظور است؟ یا حقیقتى است ما وراى اینها؟ هر چند عبادات رسمى نیز همگى واجد اهمیتند.
براى یافتن پاسخ این سؤال باید روى واژه" عبد" و" عبودیت" تکیه کرد و به تحلیل آنها پرداخت.
" عبد" از نظر لغت عرب به انسانى مىگویند که سر تا پا تعلق به مولا و صاحب خود دارد، ارادهاش تابع اراده او، و خواستش تابع خواست او است. در برابر او مالک چیزى نیست، و در اطاعت او هرگز سستى به خود راه نمىدهد.
و به تعبیر دیگر" عبودیت"- آن گونه که در متون لغت آمده- اظهار آخرین درجه خضوع در برابر معبود است، و به همین دلیل تنها کسى مىتواند معبود باشد که نهایت انعام و اکرام را کرده است و او کسى جز خدا نیست.
بنا بر این عبودیت نهایت اوج تکامل یک انسان و قرب او به خدا است.
عبودیت نهایت تسلیم در برابر ذات پاک او است.
عبودیت اطاعت بى قید و شرط و فرمانبردارى در تمام زمینههاست.
و بالآخره عبودیت کامل آن است که انسان جز به معبود واقعى یعنى کمال مطلق نیندیشد، جز در راه او گام بر ندارد، و هر چه غیر او است فراموش کند، حتى خویشتن را!
....هدف آفرینش ما پیشرفت و تکامل هستى ما است.
اساسا اصل آفرینش، یک گام تکاملى عظیم است، یعنى چیزى را از عدم به وجود آوردن و از نیست هست کردن، و از صفر به مرحله عدد رساندن.
و بعد از این گام تکاملى عظیم، مراحل دیگر تکامل شروع مىشود، و تمام برنامههاى دینى و الهى در همین مسیر است...
[برای توضیح بیشتر به کتاب تفسیر نمونه ذیل ایه بالا مراجعه کنید]
ادامه دارد .....
