ادیسون:
(افراد زیادی این اشکال رو مطرح می کنند، متن زیر جوابی به دوستانه در یکی از گروه ها، به همین خاطر خیلی خلاصه و ادبیاتش عامیانه است)
اولین و مهم ترین شرط هر عملی که باعث تقرب به خداوند بشه اخلاص در عمله. هر عملی اگه برای خدا نباشه یا اغراض مادی و دنیوی در انجام عمل باشه هیچ فایده ی معنوی نداره. مثال بزنم مثلا خیلی از زواری که برای زیارت امام حسین از ایران میرن از جاده هایی میرن که صدام زمان جنگ ایران اونها رو احداث کرد. هدف صدام ایجاد راه های ارتباطی با خط مقدم جنگ بود ولی الان از اون راهها برای رفتن به زیارت استفاده میشه، آیا صدام اجری میبره؟  مسلما نه. یا مثال دیگه شخصی برای شهرت و محبوبیت وسیله ای اختراع میکنه. خدا هم در دنیا اجرش رو بهش میده و در دنیا معروفش میکنه ولی دیگه نمیشه گفت اجر اخروی هم داره.
اما در مورد ادیسون و امثال ادیسون که زیاد مطرح میشه
اولا چیزهایی که این افراد اختراع کردند نه حسنه نه قبیح، به عبارت دیگه این چیزهایی که اختراع کردند به خودی خود نه خوبه نه بد، مثل چاقو که فقط یک وسیله است و بستگی به شخص داره که چه استفاده ای ازش میکنه، میتونه در دست جراح نجات بخش باشه میتونه در دست جانی، جان انسان رو بگیره نه ثواب جراح برای چاقوساز نوشته میشه و نه گناه و مجازات جانی به چاقوساز مربوط میشه،  پس این اختراعات بنفسه نه حسن داره نه قبح، مثلا همون برقی که مثال زدید درسته جان خیلیا رو نجات داده ولی همین برق باعث شده جان خیلی از انسان ها گرفته بشه، کشف انرژی اتم جان خیلیا رو نجات داد ولی بمب اتم جان خیلیا رو گرفت. اون چیزی که مهمه نیت اشخاصه، اگر اون مخترعین نیت خدایی داشتند اجرشون محفوظه و کسی منکر نیست.  اما نه مثل ادیسون که مثلا ایده اعدام با صندلی الکتریکی رو میده!